کمی از امام حسن علیه السلام...

امام حسن (ع ) در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود. تا پیغمبر (ص ) زنده بود، او و برادرش حسین در کنار آن حضرت جای داشتند،

گاهی  آنان را بر دوش خود سوار می کرد و می بوسید و می بویید

از پیغمبر اکرم (ص ) روایت کرده اند که درباره امام حسن و امام حسین (ع) می فرمود: این دو فرزند من ، امام هستند خواه برخیزند و خواه بنشینند( کنایه از این که در هر حال امام و پیشوایند)

امام حسن (ع ) بیست و پنج بار حج کرد، پیاده ، درحالی که اسبها نجیب را با او یدک می کشیدند. هرگاه از مرگ یاد می کرد می گریست و هر گاه از قبر یاد می کرد می گریست

هر گاه به یاد ایستادن به پای حساب می افتاد آن چنان نعره می زد که بیهوش می شد و چون به یاد بهشت و دوزخ می افتاد،

همچون مار گزیده به خود می پیچید

وازخدا طلب بهشت می کرد و به او از آتش جهنم پناه می برد. چون وضو می ساخت و به نماز می ایستاد

بدنش به لرزه می افتاد و رنگش زرد می شد. سه نوبت دارائیش را با خدا تقسیم کرد و دو نوبت از تمام مال خود

برای خدا گذشت...

در سرشت و طینت امام حسن (ع ) برترین نشانه های انسانیت وجود داشت

هر که او را می دید به دیده اش بزرگ می آمد و هر که با او

آمیزش داشت بدو محبت می ورزید و هر دوست یا دشمنی  که سخن یا خطبه او را می شنید

به آسانی درنگ می کرد تا او سخن خود را تمام کند و خطبه اش را به پایان برد...