منتظر میمانم تا بیایی...

هر جمعه به جاده آبی نگاه می کنم

و در انتظار قاصدکی می نشینم که قرار است خبر گامهای تو را برای من بیاورد،

گامهای استوار و دستهای سبزت را.

اگر بیایی، چشمهایم را سنگفرش راهت خواهم کرد.

تو می آیی و در هر قدم، شاخه ای از عاطفه خواهی کاشت

و قاصدکی را آزاد خواهی کرد.


تو می آیی و روی هر درخت پر شکوه لانه ای از امید 

برای کبوتران غریب خواهی ساخت.

صدای تو، بغض فضا را می شکافد...