کمی از کرامت کریم...

محمد بن اسحاق گفت:پس از رسول خدا (ص ) هیچکس از حیث آبرو و بلندی قدر به حسن بن علی نرسید

بر در خانه فرش می گستردند و چون از خانه بیرون می آمد و آنجا می نشست راه بسته میشد وبه احترام او کسی از برابرش عبور نمکیرد وا و چون میفهمید برمیخاست وبه خانه میرفت وآنگاه مردم رفت وآمد میکردند

در راه مکه از مرکبش فرود آمد و پیاده به راه رفتن ادامه داد. در کاروان همه از او پیروی کردند حتی سعدبن ابی وقاص پیاده شد

وکنار آن حضرت راه افتاد ابن عباس که از امام حسن وامام حسین (ع) مسن تر بود

رکاب اسبانشان را میگرفت وبدین کار افتخار میکرد ومیگفت اینها اینها پسران رسول خدایند با این شأن و منزلت

تواضعش چنان بود که : روزی بر عده ای مستمند می گذشت آنها پاره های نان را بر زمین نهاده و خود روی زمین نشسته

بودند و می خوردند، چون حسن بن علی را دیدند گفتند: امام حسن ع فورا از مرکب فرود امد وگفت خدا متکبرین را دوست ندارد

و با آنان به غذا خوردن مشغول شد. آنگاه آنها را به میهمانی خود دعوت کرد هم به آنان غذا داد وهم پوشاک...

 

   

کمی از امام حسن علیه السلام...

امام حسن (ع ) در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود. تا پیغمبر (ص ) زنده بود، او و برادرش حسین در کنار آن حضرت جای داشتند،

گاهی  آنان را بر دوش خود سوار می کرد و می بوسید و می بویید

از پیغمبر اکرم (ص ) روایت کرده اند که درباره امام حسن و امام حسین (ع) می فرمود: این دو فرزند من ، امام هستند خواه برخیزند و خواه بنشینند( کنایه از این که در هر حال امام و پیشوایند)

امام حسن (ع ) بیست و پنج بار حج کرد، پیاده ، درحالی که اسبها نجیب را با او یدک می کشیدند. هرگاه از مرگ یاد می کرد می گریست و هر گاه از قبر یاد می کرد می گریست

هر گاه به یاد ایستادن به پای حساب می افتاد آن چنان نعره می زد که بیهوش می شد و چون به یاد بهشت و دوزخ می افتاد،

همچون مار گزیده به خود می پیچید

وازخدا طلب بهشت می کرد و به او از آتش جهنم پناه می برد. چون وضو می ساخت و به نماز می ایستاد

بدنش به لرزه می افتاد و رنگش زرد می شد. سه نوبت دارائیش را با خدا تقسیم کرد و دو نوبت از تمام مال خود

برای خدا گذشت...

در سرشت و طینت امام حسن (ع ) برترین نشانه های انسانیت وجود داشت

هر که او را می دید به دیده اش بزرگ می آمد و هر که با او

آمیزش داشت بدو محبت می ورزید و هر دوست یا دشمنی  که سخن یا خطبه او را می شنید

به آسانی درنگ می کرد تا او سخن خود را تمام کند و خطبه اش را به پایان برد...